سیاست

   اسلام ، دین حکومت است . آموزه های دینی ما بروشنی دلــیل بر این
   مدعاست.اما بررسی دقیق و مو شکافانه متون اسلامی نشان میدهد که
   اسلام بیشتر از آنکه بر ((تن ها)) حکومت کند و سلطه ی بر مردم را
   با اقتدار سیاسی پیشه نماید در پی حکومت بر دلهاست .
   اصول این نوع حکومت و کشورداری همان مبانی سیـــاسی حکومتی
   اسلام است و مبانی سیاسی نظام علوی ، چیزی جز مبــــانی مدیریت
   اسلامی نیست .
   اسلام ، آیین نامه ی تکامل مادی و معنوی انسان است . بنیـــادی ترین
   عنصر این آیین نـــــامه محبت است . نقش محبت در تحــقق حکومت
   اسلامی و برنامهایی که دین الهی برای پیشرفت جامعه انســــانی رقم
   زده است به حدی است که امــام محمد باقر علیه السلام دین اسلام را
   جز محبت نمی داند و می فرماید :
   هل الدین الا الحب ؟ آیا دینداری ، جز محبت و مهرورزی است ؟
   ازنگاه علی علیه السلام نیزستونهای اصلی اسلام واصول برنامه های
   تکامل آفرین آن بر پایه ی محبت خداوند است . چنان که میفرمـــایند :
   اسلام ، دیـــــن خداوند است که آن را برای خود برگزید و به دیده ی 
   عنایت خویش، آن را بپرورید،و بهترین آفریدگان خود را ویژه ی آن
   ساخت و ستون های آن را بر دوستی خود استوار داشت .
   پیشوایان دینی و رهبران راستین سیاسی امت اسلامی ، جلوه هـــای
   محبت مردم به آفریدگارند و مهرورزی مردم به آنـــان ، مهروزی به
   خداست . بر این اســاس ، پایگــاه اصلی حکومت اسلامی ، فراتر از
   بیعت و رای مـــردم است . حکومت اسلامی ریشه در عشق و محبت
   مردم دارد. و این است راز آن همه تــــاکید قرآن و احادیث بر محبت
   اهل بیت علیه السلام.
   البته واضح است که محبت ، امــری دستوری نیست . چنین نیست که
   بتوان انســـــــان را با بخشنـــامه ای بر خلاف کشش درونی  او ، به
   مهرورزی به کسی یا چیزی واداشت.
   انسان ،عاشق زیبایی هاست.عشق به زیبایی در اعماق جان انسان است
   او به گونه ای فطری همه ی زیبایی های مادی ومعنوی را دوست دارد
   از این رو اگر بینش ، منش و کردار کسی را زیبـــــا دید ، به او عشق
   می ورزد و اگر نازیبا دید از او روی برمی تابد.
   این مقتضای فطرت انسان است . مگر اینکه فطرتش دگرگون شده باشد.
   از این جا میتوان دریافت که راز تاکید بر محبت اهـــل بیت و فلسفه ی
   وجوب دوستی آن بزرگواران ، ترغیب به شناخت واقعی آنهاست .
   چرا که منش،رفتار و تعامل آنان با مردمان، آن سان زیبـا وکشش آفرین
   است که شنـاخت واقعی آنــان باعث دلبستـــگی و وابستـــــگی میشود .
   نمی شود  آن همه زیبــــــایی نهفته در رفتار علی (ع) را دید ، شناخت
   اما به او عشق نورزید .مگر اینکه کسی وجدان انسانی اش را از دست
   داده باشد و فطرت پاک و پیراسته اش را آلوده کرده باشد.
   راز آن همه شیدایی ،شیفتگی و دلدادگی مردمان به علی (ع) همین است.