سیاست

    سایت سی ان ان در اقدامی کاملا جهت دار اقدام به

    نظرسنجی در مورد لغو حضور تیم فوتبال ایران در جام

    جهانی فوتبال آلمان  2006 نموده است . و جالب است

    که برای القاء نظر خود کــلمه  yes   را  ابتدا قرار داده

    است و با این وجود تا زمــــان نگارش این مقاله 78%

    پاسخ دهندگان به لغــــو حضور ایران نظر منفـی داده

    و فقط 22% رای دهندگــــــان نظر مثبت داشته اند !!

     همانطور که میدانید شبکه  سی ان ان بعنوان یکی از

    امضاء کنندگـــــان قرارداد با وزارت دفاع امریکا از زمان

    جنگ عراق در قبال خبر سازی و شانتاژ و دروغ پردازی

    هایش انحصار پخش تصاویر و اخبـــار جنــــگ عراق را

    بدست آورد و همواره در تمام ماموریتهــــــا  یک افسر

    امریکایی خبرنگاران و عکاسان این شبکه را همراهی

    مــــی کردند تا در زمینه دروغ پردازی ها به آنان کمک

    نماید و نیز مراقب باشد آنها از تعهد خود عدول نکنند .

    اینک بر ماست که با حضور در ســــایت سی ان ان و

    دادن رای منــــفی به این نظرسنجی آنها را مقهور و

    منکوب نمائیم .

     آدرس این سایت :       http://edition.cnn.com/2006/WORLD/meast/01/13/iran.nuclear 

«آریل ساموئل موردخای شرایبر» معروف به «آریل شارون» در سال 1928 در روستای (کفر ملال) به دنیا آمد.
وی به مانند اکثر رهبران صهیونیستی از یهودیان لهستانی‌الاصل است؛ پدرش «ساموئل موردخای شرایبر» از لهستان به قفقاز مهاجرت کرد و در آنجا پس از مدتی کشاورزی، راهی فلسطین شد و در روستای (کفر ملال) ساکن شد.

به گفته خود آریل شارون، پدرش که از یهودیان ضدعرب معروف بود، اعتقاد داشت جوانان یهودی روزی باید تمامی سرزمین فلسطین را از اعراب پس بگیرند و در مزارع آن مشغول کشاورزی شوند. همچنین در سال 1933 در پنجمین سال تولدش، پدرش به عنوان هدیه تولد، به او یک تفنگ شکاری هدیه می‌دهد تا یاد بگیرد که به وسیله آن، زمین‌های کشاورزی‌شان را از دست اعراب حفظ کند!
پدر آریل، علاقمند بود فرزندش در رشته کشاورزی تحصیل کند، به همین منظور او را در کودکی برای کار کردن به مزارع موشاف (نوعی مزارع اشتراکی) می برد. اما آریل پس از رسیدن به جوانی ترجیح داد به جای کشاورزی در رشته تاریخ و حقوق تحصیل کند.
آریل شارون از کودکی تمایل شدیدی به مسائل نظامی داشت؛ به همین دلیل در سال 1942 و زمانی که فقط 14 سال داشت به گروه‌های (هاناگا) پیوست. گروه‌های «هاناگا» در آن زمان، اقدامات وحشیانه‌ای را برای فرار فلسطینیان از خانه‌ها و زمین‌هایشان طراحی و اجرا می‌کردند و به قتل مخالفان می‌پرداختند. این گروه‌ها پس از تأسیس دولت، اولین هسته‌های اسرائیل را تشکیل دادند.
آریل شارون در سال 1947 عضو پلیس شهرک های یهودی شد. وی سپس در بیست سالگی در جنگ 1948 شرکت کرد و سمت فرماندهی پیاده نظام در بخش اسکندریه را برعهده داشت، وی دراین جنگ از ناحیه شکم مجروح شد.
در اکتبر 1948، در کشتار فلسطینیان در «اللد»، که به فرماندهی مستقیم «موشه دایان» صورت گرفت، شارون 426 فلسطینی را در مسجدی به نام «دهمش» جمع کرد و پس از مسدود کردن درب، مسجد را منفجر کرد و کسانی را که زنده ماندند تا دو روز بدون آب و غذا زندانی کرد که پس از اصرار مسئولان صلیب سرخ برای رساندن آذوقه به زندانیان، شارون به سربازانش دستور داد تا به جای آب به زندانیان «ادرار» بدهند. شارون قصاوت را تا به آنجا ادامه داد که دستور داد تا زنان فلسطینی را عریان به یک محله یهودی‌نشین برده و پس از رها کردن آنها، به سربازان دستور داد آنها را به گلوله ببندند و اجساد آنها را مدت‌ها در خیایان‌ها رها کرد. وی سپس دستور داد تا مردان را نیز زنده زنده زیر زرهپوشان بیندازند و به قتل برسانند.

در آغاز سال 1949 فرماندهی یک گروهان پیاده را بر عهده گرفت، اما در سال 1951 افسر فرماندهی گردان اطلاعات مرکزی شد. در سال 1952 وی از فرمانده ستاد ارتش خواست تا به او اجازه دهد که از زندانیان محکوم به مرگ، یک گردان نظامی تشکیل دهد. این مسئله به دلیل ناآشنایی این افراد با فنون نظامی تا حدودی برای رئیس ستاد غیر مترقبه بود اما با اصرار شارون پذیرفت. شارون نام این گردان را 101 نامید که در اولین عملیات خود به روستای مرزی «القبیه» حمله کرد و کشتار گسترده ای را به راه انداخت که به کشته شدن 69 فلسطینی و ویرانی 41 منزل منجر شد.
شارون در همان سال 1952 در دانشگاه عبری قدس تحصیلات خود را دو موضوع تاریخ و خاورمیانه آغاز کرد و سپس برای تکمیل تحصیلاتش به دانشکده حقوق دانشگاه تل آویو رفت.
آریل شارون در جنگ سال 1954، گردان 101 را با گردانی بنام چتربازها ادغام کرد و گردان جدیدی تشکیل داد و فعالیت های تروریستی را هم علیه فلسطینیان و هم علیه کشورهای عربی ادامه داد.
او در سال 1956 سمت فرماندهی تیپ زرهی ارتش را برعهده گرفت و توانست گذرگاه «المتیله» را به اشغال خود در آورد.
شارون در اکتبر 1956، طی محاصره غزه در خان یونس، 250 فلسطینی را قتل عام کرد. وی در ادامه این محاصره دستور داد 750 نفر را در رفح به گلوله ببندند.
شارون تا سال 1964 در سمت فرماندهی تیپ ابقاء شد، اما دراین مدت اختلافات زیادی با روسای خود در آن موقع از آن جمله «موشه دایان» که ریاست ستاد ارتش را به عهده داشت، پیدا کرد. تمام این اختلافات بخاطر اشغال «المتیله» بود که ظاهراً هیچ سودی برای اسرائیل نداشته و موجب شده بود که ضررهای زیادی را هم از بابت این اشغال متحمل گردد. سرانجام در سال 1964 شارون تصمیم گرفت برای ادامه تحصیل به فرانسه برود تا در رشته علوم سیاسی تحصیل کند.
آریل شارون، پس از بازگشت از فرانسه از سال 1965 تا 1969 فرماندهی ارتش شمال را بعهده گرفت و پس از گذراندن یک دوره آموزشی در انگلیس و ارتقای به درجه سرلشگری، از سال 1969 تا 1973 فرماندهی ارتش جنوب را عهده‌دار شد.
در سال 1972، شارون با اعلام مخالفت با تقسیم شهر رفح میان مصری‌ها و فلسطینی ها، 7000 مصری را از رفح آوراره کرد و مخالفان را اعدام کرد.
در جنگ سال 1973 با وجود شکست ارتش اسرائیل در جنگ با اعراب، به دنبال اقدامات متهورانه وی، سربازان اسرائیلی به او لقب (پادشاه اسرائیل) دادند. پس از همین جنگ بود که وی درپی بحران های بعد از جنگ که به (جنگ ژنرال‌ها) در اسرائیل معروف شد، از ارتش استعفا داد و وارد صحنه سیاست شد.
شارون در اولین انتخابات پارلمانی از سوی حزب تندرو (لیکود) توانست عضویت کنیست را به دست بیاورد. در سال 1975 اسحاق رابین نخست وزیر وقت اسرائیل وی را به عنوان مشاور نظامی خود انتخاب کرد.
در انتخابات سال 1977، شارون به دلیل محبوبیت زیادی که در اثر کشتار فسطینیان نزد صهیونیست‌ها داشت، در راس فهرست نامزدهای مستقل، به کنیست راه پیدا کرد. مناخیم بگین در این دوره او را به سمت وزیر کشاورزی و شهرک سازی منصوب کرد. زمان تصدی وزارت کشاورزی او با اشغال بیشتر زمین های فلسطینیان و سرقت آب های آنان هم زمان شد و وی توانست کشاورزی اسرائیل را با پشتیبانی آمریکا متحول سازد و شهرک‌سازی در این زمین‌های اشغالی شتاب بیشتری گرفت.
پس از آنکه ارتش رژیم صهیونیستی در اردن، به اردوگاه‌های فلسطینی یورش برد و سپتامبر سیاه را در تاریخ فلسطین رقم زد، نیروهای مقاومت فلسطین به لبنان رفتند و در جنوب لبنان مستقر شدند. پس از تصویب یک حمله همه جانبه به جنوب لبنان توسط رژیم صهونیستی، آریل شارون در سال 1981 به سمت وزارت جنگ برگزیده شد. در سال 1982 ارتش این رژیم با تجهیزات و سلاح های اهدایی آمریکا، انگلیس و فرانسه و پشتیبانی سیاسی، تبلیغی و اطلاعاتی ویژه آمریکا، به بیروت حمله کرد و دومین پایتخت عربی بعد از قدس را به اشغال درآورد. در همین سال بود که آریل شارون در 18 سپتامبر ، کشتار خونین صبرا و شتیلا را به پرونده جنایات خود افزود و تنها طی 36 ساعت 3500 فلسطینی را به شهادت رساند و مسئولیت این کشتار متوجه او شد؛ در این راستا دولت اسرائیل برای آرام کردن اوضاع، او را از کار برکنار کرد اما لقب قصاب صبرا و شتیلا هیچگاه جنایات وی را از اذهان فلسطینیان پاک نکرد.
در پی مخالفت‌های شدید وی با برکناریش، بگین تا سال 1984، او را به سمت مشاور خود منصوب کرد. در همین سال وی به عنوان وزیر صنایع و تجارت انتخاب شد و تا مارس 1990 در این پست ماند.
بعد از انتخابات 1996 و نخست وزیری نتانیاهو، او وزارت شهرک سازی و اسکان را به شارون محول کرد. در زمان تصدی شارون تعداد شهرک های صهیونیست نشین به 144 شهرک رسید. نتانیاهو در اصلاح کابینه خود در سال 1998، قبل از ایهود باراک او را برای وزارت خارجه برگزید.
آریل شارون در سپتامبر 1999، به دنبال کناره گیری نتانیاهو از رهبری حزب لیکود، رهبری این حزب تندرو را برعهده گرفت. او سپس در سپتامبر سال 2000، با حضور خود در مسجد الا قصی موجب خشم مسلمانان و درگیری های خونین میان فلسطینیان و نظامیان رژیم صهیونیستی و در نتیجه شروع انتفاضه الاقصی شد.
وی در دسامبر 2000، به عنوان نامزد حزب لیکود برای تصدی نخست وزیری معرفی شد و قول داد در صورت انتخاب، کار فلسطینیان را در 100 روز تمام کند و موقعیت رژیم اسرائیل را در منطقه تثبیت کند.
شارون سرانجام در ششم فوریه 2001 توانست به بالاترین مقام در رژیم صهیونیستی یعنی سمت نخست وزیری دست یابد. این مسأله برای او مجالی بوجود آورد تا به کشتار و قلع و قمع فلسطینیان با شدت تمام ادامه دهد.
شارون از سال 2001، با تشکیل (جوخه های ترور) از بین محکومین به اعدام و نظامیان زندانی، (همانند گردان 101 در دهه 50 میلادی)، آشکارا به ترور رهبران ارشد فلسطین بپردازد و طی آن «شیخ احمد یاسین»، «رنتیسی» و بسیاری دیگر از رهبران مقاومت فلسطین را به شهادت رساند.
شارون در این زمان کوشید تا با اجرای پروسه دیوار حائل، به عملیات‌های استشهادی در فلسطین خاتمه دهد، اما موفقیتی به دست نیاورد.
وی تا سال 2005، نه تنها نتوانست انتفاضه را خاموش کند و امنیت را برای جامعه خود به ارمغان بیاورد بلکه در نهایت مجبور شد به رغم ایدئولوژی حزب متبوعش مبنی بر اسرائیل بزرگ از بخشی از خاک فلسطین (نوار غزه) عقب نشینی کند.
در اکتبر سال 2005 و درپی اعتراضات شدید به شارون برای خروج از غزه و بروز اختلاف در کابینه وی و انحلال کنیست، شارون از حزب لیکود کناره گیری کرد.
وی در اولین اظهاراتش پس از کناره‌گیری از حزب لیکود، اعلام کرد، حزب جدیدش موسوم به «مسئولیت ملی» در جهت ترسیم مرزهای دائمی بین اسرائیل و فلسطینیان تلاش خواهد کرد و دیگر طرحی برای عقب‌نشینی یکجانبه از سرزمین‌های اشغالی ندارد.
آریل شارون، در بخشی ازکتاب خاطراتش با نام «جنگجو»، ضمن ابراز تأسف از کشته شدن فرزند دوازده ساله‌اش براثر بازی با اسلحه کمری شارون که باعث شد وی مدتی از عرصه فعالیت‌هایش دور شود، سیاست اسرائیل را چنین ابراز می‌کند: «سیاست اسرائیل مانند نرخ ارز در حال نوسان است، گاهی بالا می رود و گاهی پایین می‌آید».
شارون در ادامه در پاسخ به سؤالی که به نظر وی در آینده، اسرائیل بالا می رود یا پایین، می‌گوید: «احساس می‌کنم که صلاح‌الدین جدیدی برای اعراب خواهد آمد و این اسرائیل است که باید چنین روزی را در نظر داشته باشد!».

منبع : سایت مرکز اسناد انقلاب اسلامی www.irdc.ir

تنها کمتر از 48 ساعت از نشست وزرای خارجه سه کشور اروپایی و اعلام لزوم ارجاع پرونده ایران به شورای امنیت پس از نشست اضطراری آژانس، فرانسه با عقب‌نشینی از این موضع‌گیری شدید علیه ایران اعلام کرد: در اوضاع کنونی، تحریم ایران به صلاح نیست.
«آسوشیتدپرس» گفته است :فرانسه، نخستین کشوری است که اعلام کرده، تحریم ایران، premature و نابهنگام است و اکنون زمانی نیست که ایران را تحریم اقتصادی کنیم.
این در حالی است که کشورهای اروپایی، پنجشنبه گذشته، پس از این‌که ایران مراکز تحقیقاتی خود را گشود، درخواست ارسال پرونده هسته‌ای ایران به سازمان ملل متحد را کردند و همچنین سخن از برخوردهای جدی حتی در بعد نظامی با ایران را به میان آوردند.
فرانسه، یکی از بزرگ‌ترین شرکای تجاری ایران در قاره اروپاست و بخش وسیعی از کمپانی‌های این کشور در زمینه نفت و خودروسازی، معاملات گسترده‌ای با شرکت‌های ایرانی دارند که همین امر از عوامل عقب‌نشینی سریع فرانسه است.
«ژان باتیسته ماتی»، سخنگوی وزارت امور خارجه فرانسه گفت: تحریم ایران در این مقطع، بی‌موقع است و باید گام به گام با ایران در این زمینه هسته‌ای اقدام کرد.
به گفته او، حتی اگر آلمان و بریتانیا هم به دنبال تحریم ایران باشند، این اقدام آنان در شرایط کنونی نابهنگام است.
از سوی دیگر، «مارتین جیگر»*، سخنگوی وزارت خارجه آلمان هم می‌گوید: در حال حاضر تحریم بی‌موقع است و ما می‌خواهیم با شرکایمان در آژانس بین‌المللی انرژی اتمی سخن بگوییم و بعدا با شرکایمان در نیویورک هم صحبت خواهیم کرد چراکه تنها بعد از مذاکرات با شرکایمان می‌توانیم ببینیم در چه موقعیتی هستیم.

      اینست قدرت الهی که بدست ایران اسلامی

                        قدرت نمایی می کند 

     و باش تا صبح دولتت بدمد              کین هنوز از نتایج سحر است.

     -----------------------------------------------------------------

 * :  البته این جیگر ( مارتین جیگر) با اون جیگر برره ای

                از زمین تا آسمان فرق فوکوله !!!

یک شخصیت عراقی که از معارضان حکومت صدام به شمار می‌رود اظهار داشته است : در سه سال گذشته، به دلیل سکوت شیعیان، کل تلفات نیروهای اشغالگر تنها چند هزار نفر بوده که علت آن هم، مواضع آیت‌الله سیستانی و مرجعیت شیعه بود که شیعیان را به پرهیز از خشونت و رویکرد صلح‌آمیز دعوت کرده و با هدف تثبیت حکومت مردمی در عراق، ما را از رویارویی با نیروهای اشغالگر برحذر داشته‌اند.

وی افزوده است : در این مدت، دشمن اصلی آمریکا، جریان سلفی‌ها و بعثی‌های باقی‌مانده از دوران صدام بوده‌اند که از دشمنان تاریخی مردم عراق به شمار می‌روند و در مقاطعی نیز که دست آنان به سربازان آمریکایی نرسیده، شمار زیادی از شهروندان مظلوم عراقی را به خاک و خون کشیده‌اند، اما به دلیل نداشتن جایگاه در عراق، توان قابل توجهی نداشته و ندارند.
 با این حال، مقامات آمریکایی باید بدانند که مرجعیت شیعه بر اساس اعتقادات مذهبی خود، مرزی نمی‌شناسد و رویکرد جدی مراجع قم به حوادث و فجایع عراق نیز از همین جا سرچشمه می‌گیرد.
شیعیان و علمای عراق، پیوند تنگاتنگی با مردم ایران دارند و خود را با آنان یکپارچه می‌دانند و بر همین اساس، در صورت وارد شدن هرگونه خدشه به جمهوری اسلامی ایران ـ که ام‌القرای تشیع به شمار می‌رود ـ ساکت نخواهند نشست و پاسخ شدیدی به اشغالگران آمریکایی خواهند داد.

وی گفته است : شیعیان عراق، تنها با فرمان مرجعیت شیعه و با هدف تثبیت حکومت مردمی، جنایات اشغالگران را تحمل کرده و آنها را چون بغضی در سینه دارند، اما با وقوع هرگونه حرکت تهدیدآمیز برای شیعیان جهان، پاسخ اشغالگران را خواهند داد.

وی در پایان تأکید کرد: اگر همه تلفات اشغالگران در عراق از سال 2003 تا 2005 در حد چند هزار نفر بوده است، با نخستین اقدام آمریکا علیه ایران، در اولین ماه‌های سال 2006، چند ده هزار کشته بر دست نیروهای آمریکایی در عراق خواهد ماند.

محمد سعیدی، معاون سازمان انرژی اتمی ایران، در یک نشست خبری اعلام داشت که شامگاه دوشنبه مجوز فک پلمب این تاسیسات از دفتر آژانس بین المللی انرژی اتمی در وین کسب شده بود و این مجوز روز سه شنبه، 10 ژانویه، با حضور بازرسان آژانس در تهران به اجرا گذاشته شده است.

آقای سعیدی گفت که در مورد آغاز به کار برخی مراکز تحقیقاتی با بازرسان آژانس توافق شده بود و این مراکز فعالیت خود را رسما آغاز کرده اند.

به گفته وی، انجام تحقیقات در زمینه غنی سازی اورانیوم منحصر به مکان خاصی نیست بلکه در تمامی مراکزی که از قبل به آژانس اعلام شده بود ادامه می یابد

بالاخره ایران به این نتیجه( از قبل مشخص) رسید که کشورهای اروپایی و امریکا درصدد تعامل با ایران نیستند و به کمتر از تعطیلی قطعی مراکز انرژی هسته ای ایران قانع نیستند و مثل اینست که ارثشان را طلبکارند!!؟

انرزی هسته ای حق مسلم ماست حقی که به ما نداده اند و آنرا بدست آورده ایم و مطمئنا آنرا به این سادگی ها از دست نخواهیم داد و به هیچ دولتمردی هم این اجازه را نخواهیم داد که بر سر این مسئله معامله کند ....!!؟

الحمدالله دولت جدید با رویکرد استقامت و پایداری در برابر فشارها که به لطف حق جواب هم داده است ایران را در موضع قدرت قرار داده است و این کشورهای غربی هستند که در برابر اقدام شجاعانه ایران در برداشتن پلمپ  مراکز تحقیقات انرژی هسته ای منفعل شده و در سردرگمی مانده اند و فقط می توانند به تهدید های پوچ روی بیاورند و دلیل اصلی منفعل شدن آنها پشتیبانی مردم ایران از اقدامات دولت در مسئله انرژی هسته ای و خواست آنهاست که دست هر تجاوزگری را کوتاه می نماید . اکثر فوتبالیست ها می دانند که بهترین دفاع حمله است و اینک ایران بجای جمع شده در زمین خودی و دفاع مطلق کردن به یک حمله جسورانه برای بدست آوردن و حفظ منافع ملی خود دست زده است کشورهای غربی نیک میدانند که ایران اسلامی درصدد ساخت بمب اتمی و حمله به کشورهای دیگر نیست اما آنها نمی توانند پیشرفتهای  جمهوری اسلامی ایران را و مخصوصا در انرژی هسته ای ببینند و دلیل اینست که اگر ایران در انرژی هسته ای پیشرفت نماید و بتواند وابستگی اقتصاد خود به  نفت را کاهش داده و در عوض فروختن نفت به بهایی اندک با تبدیل آن به  مواد پتروشیمی و گرانبها قیمت جهانی نفت را افزایش خواهد داد و از بعد سیاسی نیز به یک الگو و اسوه در جهان تبدیل خواهد شد که باعث  بسته شدن دست استعمارگران نوین و ابرقدرتها در چپاول کشورها می شود بنابراین تا جایی که بتوانند با ایران دشمنی کرده و راه پیشرفت آنرا سد خواهند کرد اما غافلند که با یک ملت نمی توانند در بیافتند و راهی که می پیمایند به ترکستان است .....!!؟ 

 در حالی که «آریل شارون»، نخست‌وزیر 77 ساله رژیم صهیونیستی با مرگ دست و پنجه نرم می کند، فضای بن‌بست و ابهام در این رژیم حاکم شده است.

هنوز رسانه های اسراییلی حاضر به اعلام مرگ شارون نشده اند، اما از تل آویو خبر می رسد مقامات این رژیم از زنده ماندن او قطع امید کرده اند.این در حالی است که شبکه های عربی به اعلام قطعی مرگ شارون پرداخته اند.
بنا بر این گزارش، با مرگ شارون، بن‌بست سیاسی اسرائیل به شرایط بحرانی می رسد، چراکه او که خود بنیانگذار حزب تازه‌تأسیس «کدیما» بوده و بسیاری از چهره‌های سیاسی اسرائیل به دلیل شخصیت محوری او به حزب جدیدالتأسیس پیوسته بودند که انتظار می‌رفت این حزب در انتخابات آتی از دو حزب سنتی لیکود و کارگر، کرسی‌های بیشتری در کنست (مجلس اسرائیل) را به دست آورد؛ این انتخابات در اسفند ماه امسال انجام می‌شود و بدین‌وسیله بن‌بست جدیدی در هدایت سیاسی اسرائیل به وجود آمده از سوی رهبری حزب کارگر بر عهده فردی ناپخته و کم‌تجربه ـ که دارای توانایی سیاسی زیادی نیست و به دلایل شرایط ویژه «امیر پرتز» این رهبری را بر عهده گرفته ـ قرار گرفته و شانس این حزب را برای کسب اکثریت کرسی‌های پارلمان کمرنگ کرده است.

مناخیم بگین، نخست‌وزیر اسرائیل در حال شنیدن سخنان آریل شارون که در آن هنگام (27 فوریه 1981) وزیر کشاورزی اسرائیل بوده است

از سوی دیگر، حزب لیکود نیز به دلیل انشعاب به وجود آمده در آن و همچنین اختلافاتی که اکنون جنبه ایدئولوژیک نیز پیدا کرده، در وضعیت «دگردیسی سیاسی» قرار گرفته که نمی‌تواند به راحتی در زمان کوتاه مانده به انتخابات از این بحران رهایی یابد.

آریل شارون 77 ساله که پیشتر هم در ماه دسامبر 2005 سکته خفیف مغزی کرده بود، این بار وقتی در مزرعه شخصی در جنوب اسرائیل بود، با آمبولانس به بیت‌المقدس انتقال یافت.

آمبولانس حامل شارون؛ نیروهای امنیتی مانع تصویربرداری خبرنگاران از وی شدند

نیروهای امنیتی اسرائیل در اطراف بیمارستان هاداسه در بیت‌المقدس

قتل‌عام «صبرا» و «شتیلا» همواره همراه با نام «آریل شارون» در تاریخ ثبت شده است. «بگین»، نخست‌وزیر اسرائیل، در سال 1981 میلادی، وی را به عنوان وزیر دفاع دولت خود انتخاب کرد. شارون یک سال پس از آن، دستور حمله به لبنان را صادر کرد و در سپتامبر سال 1982میلادی به دستور وی، قتل عام اردوگاه‌های صبرا و شتیلا انجام شد. پس از این قتل عام، یک کمیسیون رسمی از اسرائیل در پی فشارهای بین‌المللی تشکیل شد که نقش وی را در این کشتار غیرمستقیم اعلام کرد، ولی هیچ‌گاه وی در این‌باره مورد مؤاخذه بین‌المللی قضائی قرار نگرفت.

شارون در هنگام عملیات حمله به اردوگاه‌های فلسطینی صبرا و شتیلا

به گزارش منابع اقتصادی تل‌آویو، پس از خبر سکته مغزی شارون ، بازار بورس تل‌آویو، روز چهارشنبه 6 درصد افت پیدا کرد. با توجه به این‌که قیمت سهام در سال 2005 به بیش از 30 درصد افزایش پیدا کرده است، به نظر می‌رسید این روند افزایش سهام با انتخاب شارون برای سومین بار، ادامه یابد. او نزد اسرائیلی‌ها به «بلدوزر» مشهور است و این لقب را زمانی که وزیر کشاورزی بود و سرزمین‌های فلسطینی را با بلدوزر ویران می‌کرد، پیدا کرد. او در کهولت سن از شرارت‌های جوانی خود دست برداشته بود و گویا اقداماتی را برای بهبود اوضاع فلسطینی‌ها و در جهت صلح با آنان انجام داده بود که همین امر احتمال ترور وی به دست افراطیون مذهبی اسرائیل را افزایش داده بود که احتمالا مرگ طبیعی او این رخداد را منتفی می سازد.

فرزند ارشد شارون که به خاطر فساد مالی و معامله با شرکت‌های تجاری و تأمین هزینه انتخاباتی پدرش هم‌اکنون درگیر دادگاه اسرائیل است، بحران سیاسی دیگری را برای شارون در دوران نخست‌وزیری ایجاد کرد.

رئیس جمهور با دستوری به معاون اجرایی خود خواستار تجدید نظر درباره حقوق وزرا و شفاف شدن آن شد.

یک منبع آگاه در گفت‌وگو با فارس گفت: رئیس جمهور حدود سقف حقوق وزرا را تعیین کرده و دستور داده است نحوه محاسبه حقوق آنان بررسی شود.
وی افزود: براساس این دستور حقوق وزرا به نسبت گذشته کاهش پیدا می‌کند و همچنین شفاف خواهد شد.
به گفته این منبع آگاه، احمدی‌نژاد و داوودی معاون اول رئیس جمهور پیش از این از دریافت حق ماموریت داخلی و خارجی خود نیز خودداری کرده‌ و دستور داده اند محاسبه نشود.