در خلوت تنهايي ام به آن نگاه معصومانه ات مي انديشم كه چگونه عطوفت و مهرباني را به دايره نجابت سوق مي دهد. برق چشمانت خاطره درخشش گندمزارهاي طلايي را برايم زنده مي كند . آن لحظه كه باد از پهنه شان مي گذرد و گونه هاي زردشان را ملتهب از گرماي عشق مي كند ././.سلام...اميدوارم ايام بكام باشه..به داستان جالبي اشاره كرديد..بابهترين ارزوها براي شما.....ياحق